ที่รัก...เคยมีคนถามฉัน
อยู่ได้อย่างไรกันจนป่านนี้
ฉันไม่รู้....จะตอบอย่างไรดี
ว่า...ความอ้างว้างที่มีเป็นเช่นไร

ที่รัก...ฉันคิดว่าพวกเขาคงรู้
การต้องอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวแค่ไหน
ฉันคิดว่า...พวกเขาคงเข้าใจ
ชีวิตที่ไม่มีใครแสนทรมาน

ตั้งแต่เธอจับมือฉันวันนั้น
ตั้งแต่นั้นชีวิตฉันกลับอ่อนหวาน
คืนเหงาดังเงาตามรังควาน
ก็อันตรธานหายไป...เมื่อใกล้เธอ

ฉันรู้....เธอรักฉันมากแค่ไหน
ทุกความห่วงใยให้กันเสมอ
โปรดปลดปล่อยวิญญาณฉันละเมอ
ให้พร่ำเพ้อเพียงเธอนิจนิรันดร์

ชีวิตนี้หนอใครลิขิต
นิยายแห่งชีวิตนั้นแสนสั้น
เมื่อเปิดอ่านก็พานจบสักวัน
เพียงความรักเท่านั้นยังคงงดงาม

ที่รัก....ฉันรักเธอเหลือเกิน
จะดำเนินต่อไป...หากมีคนถาม
ที่ผ่านมาอยู่ได้อย่างไรทุกโมงยาม
จะตอบตาม..."ฉันไม่รู้...จนพบเธอ"