กายร้อนอบอ้าวแต่หัวใจเหน็บหนาว
แหงนมองฟ้าหาดาวใยดับแสง
เมฆปิดพระจันทร์พลันไร้เรี่ยวแรง
คำพูดช่างเสียดแทงให้แหนงใจ

รำเพยโศกโบกอุราพาใจหวิว
ใบไม้ปลิวหลุดร่วงตามห้วงไหว
เย็นยะเยียบเงียบเสียงแม้เรไร
คงหลับใหลขาดช่วงเคยห่วงกัน

หยาดน้ำค้างพร่างหล่นบนใบหญ้า
จะระเหยสู่ฟ้ากระยาหงัน
ยามต้องลมและแสงสุริยัน
ดั่งคนรักทิ้งกันได้ลงคอ

คำรักเก่าเฉาร่วงให้ห่วงหา
กายเหนื่อยล้าหาวนอนวอนงอนง้อ
หมดหวังแล้วคืนนี้ที่จะรอ
ก่ายหน้าผากร้องขอท้อแท้ใจ

อีกไม่นานตะวันจะทอแสง
คงจะหลับเอาแรงเข้าวันใหม่
หลับตาเช็ดน้ำตารักอาลัย
ฝันสุดท้ายถึงใครอีกสักครา