กลิ่นจำปีกระออบโชยโปรยสะบัด
รำเพยพัดซัดมาพาใจหวิว
ทุ่งอำไพร่อนไถลอ่อนไหวปลิว
ภมรหิวร่ายชิวหาบุหงาสราญ

ใต้ขนุนร่มใบคู่ใครมลัก
เห็นนกเขาคูทักสมัครสมาน
ประหนึ่งแกล้งให้เป็นสักขีพยาน
พลอดรักปักตำนานพาลชีวิน

ผูกเปลแกว่งไกวใต้ต้นมะม่วง
หลับตา...คิดถึงดวงใจไกลพลัดถิ่น
จินตนาการล่องลอยไปในแดนดิน
โอบกอดเธอสูดกลิ่นจนสิ้นใจ

ค่อยค่อยไหลน้ำตาไห้อาลัยนัก
แสงแดดปักอุราแสดจนแผดไหม้
หมดแรงผลักหมดแรงรักหมดแรงใจ
เปลหยุดไกวลมหยุดไหวไร้ชีวา

ก่อนจะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย
ก่อนจะตายเดียวดายอนาถา
ฝากรักเหลือ...ไว้งดงามคู่โลกา
ยอดปรารถนาพี่ไม่โทษเธอเลย