กานดาเอ๋ย...เคยพร่ำคร่ำครวญหา
คิดถึงหน้าเนื้อนวลชวนสะอื้น
ลมโชยหนาวปวดร้าวทุกค่ำคืน
เหมือนวานซืนยังชื่นรื่นอุรา

ลั่นทมระทมเร้าใจเศร้าหมอง
ยามตระกองก่ายกอดเคยพลอดหา
จำปาขอมตรอมกลิ่นสิ้นกายา
ร่วงโรยราสู่ดินดังสิ้นใจ

จำจากไกลไยเล่าเจ้านวลเอ๋ย
มิเอื้อนเอ่ยสักคำพร่ำไฉน
ยังคิดหวงห่วงหายังอาลัย
ใจเอ๋ยใจ...ใจดำไยทำกัน

ทุกทุกคืนก่อนนอนฟอนคอยเจ้า
แม้เพียงเงาสู่เช้ายังเฝ้าฝัน
น้ำตาแห้งแสร้งแสงสุริยัน
หวังสักวันเจ้านั้นจะกลับมา

เพราะรักจึงมาฤาจากลาเพราะรัก
จึงสลักปักใจเสน่หา
ที่เคยร่ำรำพันมั่นสัญญา
อยู่คู่ฟ้าคู่ดินสิ้นมลาย

สะท้อนแสงอุษาชลาสินธุ์
ภุมรินบินวุ่นอรุณฉาย
เยาวพาฤานางฟ้าปรากฏกาย
งามพริ้งพรายฤาเจ้า...ฤ เจ้าจริงจริง