เห็นลั่นทมแล้วระบมบ่มเศร้า
ดอกแล้วดอกเล่าคอยเจ้าเงียบหาย
ดอกร่วงน้ำตาก็ร่วงทรวงเดียวดาย
ยามลมชายหมายเหย้าเคล้าชิดชม

อีกกี่เดือนกี่ปีพี่คอยเฝ้า
เคยพะเน้าพะนอคลอคู่สม
นวลเอ๋ยพี่เคยหอมเคยดอมดม
กลิ่นลั่นทมฤาเจ้าเร้าลมโชย

คืนนภาพราวพร่างกระจ่างฟ้า
หยาดน้ำค้างพรางหญ้าดาราโผย
บนใบหน้าหยาดน้ำตาคราร่วงโรย
ใครหนอใครห่างโหยให้โหยครวญ

เพียงเศษผมพธูดูต่างหน้า
ซิ่นเสื้อผ้านงเยาว์กระเซ้าหวน
กลิ่นกายเจ้ายังรบเร้าเย้ารัญจวน
ยังอบอวลชวนชื่นมิคืนจาง

กลิ่นอ่อนอ่อนติดหมอนตอนนอนหนุน
ก่อนอรุณดุนเศร้าเข้ารุ่งสาง
กอดเบาเบาแทนเจ้าเพลาเนื้อนาง
สูดบางบางก่อนจะสิ้นคงสิ้นใจ