ผ่องเพ็ญพิศพริ้มกระหยิ่มยิ้มย่อง
กาซะลองล่องดินมิสิ้นกลิ่นเฉา
ลมเฉื่อยพัดเอื่อยเอื่อยเรื่อยแผ่วเบา
แว่วเสียงซอซบเซาเศร้าคร่ำครวญ

เก็บกลิ่นหอมย้อมกลิ่นเย้าเร้าโหยหา
อุ่นอุราเยาวพาโปรดเถิดหวน
อยู่แห่งไหนไร้กลิ่นเจ้าเคล้าเนื้อนวล
กำสรวลกระอวลสิ้นจนบิ่นใจ

หริ่งหริ่งซ้อแซ้ซึงคำนึงถวิล
เหมือนได้ยินเสียงกระซิบละลิบไผ
ฤ เสียงเจ้าแว่วตามกลิ่นถิ่นแดนไกล
ป่านนี้เป็นอย่างไรไร้ข่าวคราว

ซอผู้เฒ่าโอดอ้อนเอื้อนเอ่ยอ้อยส้อย
แสนละห้อยน้อยใจแต่ต้นหนาว
คงเหงาเดียวดายยายเฒ่าไม่ยืนยาว
น่าจะบอกกล่าวสักคำได้ร่ำลา

แสงกรุงกระโหมเสาโคมเด่นฉาย
ตะเกียงคงน่าอายจากไปแล้วหนา
คงลืมกลิ่นดินทรายควายบ้านนา
ย่ำอุราพี่ช้ำทุกค่ำคืน

ไหนบอกจะกลับมาดมกลิ่นกางของ
ดอกปีบร่วงก่ายกองจนดาษดื่น
คอยเจ้า...เสียงซอเศร้าสุดกล้ำกลืน
หอมชื่นกะใครอื่นแล้วลืมเรา