หริ่งหริ่งกริ่งเรไรประไพโศก
โชยชายโบกโยกไพรอาลัยถวิล
ใบไม้หล่นร่วงไถลไหวสู่ดิน
หลังฝนซาหลั่งรินสินธุ์ละไม

เทียนประดับขับราตรีทวีขำ
สัตบรรณระบำกลิ่นประทินใส
รำเพยระรวยผินชรินใจ
รินรินไหลอาบแก้มแต้มนิศาชล

หอมอบอวลยะยวนเย้าคละเคล้าหา
กลิ่นกานดาโอบกายาพาฉงน
เคยแนบเนื้อหนุนนอนอ่อนระคน
อึ่งคำรนบรรเลงซบกลบสองเรา

รำเพยผ่านทะยานซาบซ่านผิว
เย็นสยิวหวิวกายรำพายเหงา
อุ่นอิงแอบแนบกายหมายบรรเทา
คืนนั้นเพียงสองเรากระเซ้าครวญ

ดั่งพญาสัตบรรณรำพันฝัน
เคยเคียงเคล้าสบันคร่ำคอยหวน
คืนนี้...พี่คอยเจ้าเร้ารัญจวน
แสนยั่วยวนก่อนจะสิ้นกลิ่นโรยรา