แม้บางครั้ง...เราสองต้องเหินห่าง
ดุจความรักระหว่างเส้นทางขนาน
ขาดพธูทุกฤดูดูเนิ่นนาน
เพียงสายลมพัดผ่านตามกาลเวลา

เหม่อมองดาวเปล่าเปลี่ยวเกี่ยวไม่ถึง
เฝ้ารำพึงพร่ำเพ้อละเมอหา
ต่างรอคอยทยอยทวนครวญสัญญา
สุดสายตาแสนไกลใจหลุดลอย

ฝากจันทร์ร่ายก่ายกอดถ่ายทอดฉัน
สัมผัสเธอในฝันรำพันคล้อย
ไม่ให้เหงากอดเบาเบาเฝ้าประดอย
เก็บรักลอยคว้างนภาดารดาษ

อ่อนละมุนอุ่นไหวในเวหา
เอื้อมมือคว้าเธอมาในอากาศ
จ่อมจุมพิตชิดเชยดังเคยวาด
พิศวาสให้หายคลายระทม

เช็ดน้ำตาพาสะอื้นฝืนอ้างว้าง
ที่คั่งค้างกล้ำกลืนคืนขื่นขม
อีกไม่นานหรอกที่รักจักตรอมตรม
อนิยมมิ่งมิตรตราบนิจนิรันดร์

กลางแดดาลหวานรักประจักษ์เพ้อ
ยินเสียงเธอเคยย้ำพร่ำบอกฉัน
ก้องฤทัยดังทั่วชั่วชีวัน
ที่รัก "รักเรานั้นไม่มีวันเปลี่ยน"