พวงพะยอม
ลมโชยชายระบายแต้มแย้มกลิ่นหอม
กลิ่นพะยอมอบอวลฟุ้งชวนชื่น
ถึงลมหนาวพราวน้ำค้างล้างค่ำคืน
ยังสะอื้นเดียวดายมิคลายตรม
กี่คืนแล้วที่เราสองต้องพลัดพราก
ฤทัยจากแนบเคียงเพียงขื่นขม
ยิ้มโอนอ่อนซ่อนเรื่องราวร้าวระทม
อกพี่ตรมถมชีวินภินท์ทลาย
ตั้งตาคอยคล้อยรำพึงถึงที่สุด
ก่อนจะหยุดลมหายใจเฮือกสุดท้าย
จึงเห็นเงาเพราเลือนรางเคียงข้างกาย
ไหลเป็นสายคลายน้ำตาคราโศกี
ย้อนถวิลผินพรั่งพรูดนูว้าง
ทุกทุกอย่างยังอยู่กลางใจดวงนี้
เรื่องที่แล้วให้แล้วไปเถิดฤดี
จะไม่มีพรากจากกันจนวันตาย
ถ้อยคำหนึ่งซึ้งคำหวานจานอักษร
หมู่ภมรตอมอยู่มิรู้หาย
ดุจความรักจักภักดีมิมีคลาย
จนสุดท้ายจับมือฝันนิรันดร
พักดวงใจด้วยไออุ่นจุนใจพี่
กล่อมฤดีหวั่นไหวได้พักผ่อน
หลับตาลงปลงอุราอย่าบั่นทอน
หนุนตักพี่ดังหมอนนอนฝันดี
จนวันพรุ่งรุ่งอรุณดุนใจชื่น
ทุกทุกคืนถึงเช้าเฝ้าอย่างนี้
อย่าหวาดไหวกลัวสิ่งใดเลยคนดี
ทั้งชีวีพี่มอบจินต์จนสิ้นแล้ว
Song From A Secret Garden